Als ik in de spiegel kijk – vooral een vreemde spiegel waar ik niet op voorbereid ben herken ik nog maar weinig van hoe ik er vroeger uitzag.
Mijn eigen badkamerspiegel heb ik beter onder controle want aan de belichting en invalshoek ben ik gewend. De reflectie die ik daarin zie stelt me zelden voor pijnlijke verrassingen. De truc is om je te concentreren op de details, een wenkbrauw die aangezet moet worden mascara opbrengen of met een lippotlood een mooie mond creëren.
Ik bekijk dus alleen hoofd en hals . Maar toch word ik regelmatig geconfronteerd met de rest van het lichaam dat is niet te vermijden.
Als ik kleren zie waar maat 38 op vermeld staat vraag ik me af hoe ik daar ooit in gepast heb.
Het went, wat natuurlijk een zegen is maar die gewenning heeft ook een vervreemdende kant.
Beelden van nu en vroeger schuiven over elkaar en creëren een soort mist alsof niet alleen de spiegel van het pashokje maar ook je geheugen onbetrouwbaar is geworden.
Je trekt eens een paar pittige pumps uit de kast die je al tijden niet meer gedragen hebt en constateert dat zelfs je schoenmaat je in de steek heeft gelaten. Net als de kaaklijn, de bovenarmen, benen etc. , maar ook je voeten zijn uitgezakt en breder geworden.
Godallemachtig wanneer is dat nou gebeurd? Of zaten die schoenen altijd zo krap?
Je weet het niet meer precies en aan de mensen in je omgeving heb je ook geen houvast want die zijn inmiddels straal vergeten hoe je er vroeger bijliep. And who cares
Daarom heb ik weer eens in een vlaag van ijdelheid wat foto’s van vroeger opgediept om me zelf in te prenten dat ik er toch best wel toonbaar uitzag . Niet dat ik daar toen veel plezier aan beleefde natuurlijk, want dat waardeer je altijd pas achteraf!!!
